De dagen gaan steeds sneller, houd niet meer alles bij. we vinden iedere dag weer een onderkomen, ontmoeten iedere dag weer andere ongelooflijk aardige mensen. de laatste dagen zijn we door een gebied met veehouderij getrokken, dit maakt het erg simpel een onderkomen te vinden. voor de paarden wordt bijna vanzelfsprekend een plek op de koeieweide aangeboden, een keer zelfs met de koeien er nog in. ben toch wel trots op onze paarden, dat ze zo kalm blijven. thuis maak je je zelfs al zorgen als de wei met prikkeldraad en zonder stroom omheind is, hier staan ze gewoon achter een simpel draadje. we komen erg dicht bij de russische grens, 500 m verderop. dit spreekt ons enorm tot de verbeelding, natuurlijk ook nog met alle bunkers en oude wegversperringen die hier te zien zijn. van de grens zelf is verder niets te zien, alleen ergens een bord in het veld, maar we durven niet dichterbij te komen, bang dat we onbedoeld de grens oversteken. de kaart van mijn gps toont een aantal verlaten spoorwegen, alles gaat richting koenigsberg. de spoorweg is overwoekerd met gras, het spoor zelf ligt er nog in, de taluds zijn enorm uitgebouwd.
na twee dagen grasvelden en meren komen we in akkerbouwgebieden, grote korenvelden. het gebied is een stuk armoediger als bij augustow, we zien ook verlaten boerderijen en een oud vervallen landhuis. men vertelt dat hier ooit een duitse familie heeft gewoond, na de oorlog vertrokken. hele slechte straten voor de auto, voor ons natuurlijk absoluut ok en ook geen verkeer.
het is hier weer moeilijker iets voor de paarden te vinden, men helpt ons graag, maar er is weinig plek. bij een huis met drie generaties vrouwen en geen hond (!) kunnen de paarden aan het touw naast het huis. daria studeert in gdansk, spreekt goed engels. de volgende dag zien we dat de paarden onder de bulten zitten, enorm veel muggen hier. amira valt staand in slaap en is die dag niet vooruit te branden. als we door het bos lopen over wat ons al een oude militaire weg lijkt, met bunkers links en rechts, komen we opeens bij een verlaten treinstation, op het bord staat de naam Mamerki. dit zegt ons niet veel, maar we vermoeden weer iets met de tweede wereldoorlog.
dan komen we in Surwile, ook hier geen velden, maar de paarden kunnen in de tuin. joanna woont in brussel, en is bij haar ouders op vakantie. ze spreekt frans, jessica leeft helemaal op. en ze is vegetarisch, deelt ook ons idee over het consumentisme in deze wereld.
we horen dat het hoofdkwartier van hitler hier in de buurt was, 20 km verderop. we willen er perse heen, maar het ligt niet op de route, volgens de kaart moeten we dan veel kilometers asfalt gaan. ik ben hier niet echt blij mee. we willen proberen er met de bus heen te komen of een fiets te lenen. bussen gaan er niet, er is maar 1 fiets. we gaan dan toch maar met de paarden, de volgende dag. de weg erheen is vermoeiend, regen, eerst een stuk over de oude spoorbaan, dan door het bos met natuurlijk weer zwemen horzels. een van Jessicas hoefschoenen is kapot gegaan, dit is al de derde renegade. opeens springt amira ook de lucht in, kan haar nauwelijks kalmeren. ook bij haar een hoefschoen kapot, bungelt los aan haar been. zie dan dat de tweede ook al bijna stuk is. die dag gaat er nog een hoefschoen kapot, lijkt wel materiaalmoeheid. zonder hoefschoenen kunnen we niet verder. we hebben de duurste schoenen die er zijn gekocht, met het idee dat ze 6 maanden moeten uithouden. bij ongeveer dertig kilometer per dag moet je iets doen om de hoeven te beschermen, de slijtage is te groot. dit is zeker geen goede reclame voor de producent van renegades.
ik neem contact op met een strasser hufpfleger, die bij gdansk in de buurt is. we willen bij hem easyboots bestellen, tot die tijd knopen we de resten van de renegades aan mekaar.
dan komen we langs een bord, Wolfsschanze, hitlera.... 1 km! de naam wolfsschanze komt me bekend voor. dit is waar hitler jarenlang gewoond heeft! we bezoeken het centrum, de paarden mogen op het terrein aan een boom. hier is ook de aanslag door von stauffenberg gepleegd. de bunkers zijn gigantisch groot, ik lees hier ook, dat vanuit Marmeki (Mauerwald) het offensief op Rusland werd gestart. wist niet dat dit alles in polen was, maar ja, was toen natuurlijk nog Pruissen. Het is overweldigend. daarna willen we niet al te ver meer lopen, in het eertsvolgende dorp czerniki, vragen we een onderkomen, worden eerst doorverwezen naar iets agrotouristisch en worden dan toch weer hartelijk onthaald. en vandaag zitten we hier nog, zijn eigenlijk doodop, hebben de laatste week veel kilometers gemaakt. de paarden staan aan het touw in hoog gras. het regent pijpestelen. we willen in augustus twee weken vakantie, jessicas vriend komt langs. ook een vriend van mij komt langs, dus we zouden het liefst de paarden ergens laten staan en even iets anders willen doen. bijvoorbeeld naar ruegen en op het strand hangen.... ik grap tegen jessica, dat het voor mij al vakantie zou zijn als ik gewoon ergens in een huis kan zitten en koffie kan zetten en kan douchen wanneer ik wil. in plaats van de hele tijd buiten te zijn en kilometers te lopen bij weer en wind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten