eerst langs het strand, een hele makkelijke en mooie weg. het regent niet, en voor het eerst de baltische zee gezien! het is enorm druk, schrik van het strandtoerisme. is weer iets heel anders.... zo wordt het waarschijnlijk ook moeilijk een onderkomen te vinden, geen boer in de buurt. daarna puur natuur, nauwelijks iemand onderweg. tegen de middag kom ik langs een grote stal bij Bialogora. vraag gelijk naar een plek, en krijg drie boxen toegewezen, een voor mij en twee voor de paarden. op de camping ernaast kan ik douchen. 's avonds wordt ik uitgenodigd bij een kampvuur te zitten, met een groep mensen die allemaal iets met paarden te maken hebben en al jaren hier samen op vakantie gaan. het wordt voor mijn doen best wel laat, wil eigenlijk de volgende dag vroeg verder.
Van Bialogora naar Nowecin, weer een fantastisch mooie route. de paarden doen het goed, afwisselend rij ik op Amira, dan op Amiral. Amira loopt ook goed achter, had ik niet helemaal van haar verwacht. maar als ik zelf loop, wil zij naast me lopen en dringt Amiral naar achteren. Vlak voor het sarbsko meer wil ik een stuk afsnijden, niet over de gemarkeerde rode route, maar een pad volgen dat wel op mijn kaart staat. Het pad wordt steeds kleiner en smaller, uiteindelijk wordt het ook behoorlijk sompig, ik draai om. behoorlijk wat kilometers verloren. dan via de gemarkeerde rode route. ik kom langs een paardenstal met grote velden, maar denk nog wel een paar kilometers te kunnen doen, dus ga ik door. langs een grote weg met veel autos, niet geweldig. dan kom ik bij een andere paardenstal, vraag om plek, maar ze hebben niets en zeggen dat ik nog 7 kilometer door naar Bialogora moet. Uiteindelijk kom ik daar dan aan, meer dan 50 km gedaan, doodop. vraag bij de eerste stal, een paar wandeltoeristen onderweg hadden me verteld, dat de mensen daar heel aardig zouden zijn... kan inderdaad blijven, maar moet wachten tot de baas er is. hier staan 40 paarden, alles voor de springsport, veel rijlessen. een echte manege! Amira en Amiral kunnen buiten op een veld, ik kan bij de instructeurs slapen. maar die gaan pas om middernacht naar bed.
de volgende dag kan ik geeneens weg, de paarden staan achter een groot hek, dat blijkbaar 'snachts gesloten wordt. ook de stallen, waar ik mijn zadels heb, zijn achter slot en grendel. om 7 uur komt er iemand naar buiten. ik heb dan al het idee om een dag hier te blijven en wat spullen in Leba in te kopen.
Na een dag Leba weer verder, speciaal voor mij gaat de poort een uur eerder open. nu komt er een stuk strand, 20 km, met helemaal niets! het is prachtig, maar ja, geen water en gras voor de paarden onderweg. Amiral zet ik een vliegenmasker op, hij heeft vrij snel zonnebrand. na 40 km en een kleine tussenstop met water en gras kom ik in rowy aan, een paar mensen op het strand vertelden me dat daar boerderijen met koeien zouden zijn. dus absoluut niet, enorm toeristisch, ben bekaf en iedereen wil zijn kinderen aan de paarden laten zitten. iemand geeft me het adres van een stal 10 km verderop. op weg daar naar toe, bij debino, zie ik een aardig weiland en vraag bij de mensen of ik mijn paarden daar kan laten staan, en voor mij de tent. natuurlijk wordt ik weer uitgenodigd, kan in de camper slapen, douche is er ook. de mensen spreken goed engels, leslie heeft jarenlang toeristen rondgeleidt door heel europa. interessante gespekken.
de volgende ochtend regent het een beetje, ik wil een korte dag maken, 20 km of zo. in ieder geval via de rode route langs Ustka en daar naar boerderijen uitkijken. maar hier dan het ongeluk. de weg wordt steeds smaller, een pad langs een rivier in het bos. en dan een kleine metalen brug voor voetgangers, met een trappetje omhoog. Amira kan goed trappenlopen, maar er zijn hier ook twee rails, voor degenen die hun fiets naar boven willen duwen. ik haal de zadeltassen eraf, en probeer eerst amira alleen. maar het is heel glad, dat had ik niet verwacht, amira glijdt naar achteren en helaas.... met haar achterbenen op de rails.
terug voor de brug. ik bekijk haar wonden. aan haar voorbenen. schijnt mee te vallen. dan loop ik achter haar om en zie de eerste diepe wond. verschrikkelijk, het vlees hangt eruit. dan kijk ik naar het andere been, een nog ergere wond. ik voel me lichtelijk onpasselijk worden. twee vissers die net aan komen lopen, lopen met mij terug richting ustka. ze zeggen dat er 3 km verderop een dierenarts is. eerst loopt amira nog redelijk, dan begint ze steeds meer te hinken en dan wil ze helemaal niet meer. en houdt haar achterbeen omhoog. ik vraag de vissers de politie te bellen, amira kan blijkbaar niet verder. de politie komt na drie kwartier aangereden, gelukkig is het hier geen smal paadje meer. ze bellen een dierenarts. deze komt na weer drie kwartier. de dierenarts vraagt waar ik naartoe moet, als ik hem vertel dat ik geen vaste plek heb biedt hij zijn stallen aan. wel 10 km verderop, er moet dus een trailer komen. en de trailer is pas over 3 uur beschikbaar. de politie vertrekt weer, de dierenarts doet in de tussentijd ook iets anders en de vissers zijn allang weg. ik sta alleen met twee paarden in het bos, amira met hangend hoofd en omhooggetrokken been, amiral blij met de onverwachte pauze en tevreden rondgrazend. als het al schemert zie ik eindelijk koplampen van autos tussen de bomen door, een hele kolonne komt eraan. dan gaat alles heel snel. Amiras been wordt gespalkt, ze krijgt een verdovingsmiddel en wordt door een paar sterke mannen de trailer ingetild. men is bang dat ze tijdens het transport gaat liggen, gelukkig houdt ze de 10 km vol. Bij de stal aangekomen kan ze in een box, naast Amiral. Voor mij is er een plek naast de zadelkamer. een enorme opluchting.
de volgende dag laten we een xray maken, de uitslag is ok, niets gebroken. in feite stapt ze al weer aardig op 4 benen rond, ik krijg de hoop dat ik de reis na een pauze voort kan zetten.
en zo ben ik hier al drie dagen, mag hier een tijdje blijven. tot het weer redelijk met amira gaat. ik hoef alleen de medicijnen te betalen, de behandeling is gratis. als tegenprestatie moet ik een paar minimale klusjes doen. een betere plek had ik niet kunnen krijgen. dat is weer het geluk bij een ongeluk. Hoe het verder gaat met de reis weet ik nog niet, hangt alles van amira af. gisteren liep ze alleen op drie benen, vandaag staat ze in de box. en morgen?
Van Bialogora naar Nowecin, weer een fantastisch mooie route. de paarden doen het goed, afwisselend rij ik op Amira, dan op Amiral. Amira loopt ook goed achter, had ik niet helemaal van haar verwacht. maar als ik zelf loop, wil zij naast me lopen en dringt Amiral naar achteren. Vlak voor het sarbsko meer wil ik een stuk afsnijden, niet over de gemarkeerde rode route, maar een pad volgen dat wel op mijn kaart staat. Het pad wordt steeds kleiner en smaller, uiteindelijk wordt het ook behoorlijk sompig, ik draai om. behoorlijk wat kilometers verloren. dan via de gemarkeerde rode route. ik kom langs een paardenstal met grote velden, maar denk nog wel een paar kilometers te kunnen doen, dus ga ik door. langs een grote weg met veel autos, niet geweldig. dan kom ik bij een andere paardenstal, vraag om plek, maar ze hebben niets en zeggen dat ik nog 7 kilometer door naar Bialogora moet. Uiteindelijk kom ik daar dan aan, meer dan 50 km gedaan, doodop. vraag bij de eerste stal, een paar wandeltoeristen onderweg hadden me verteld, dat de mensen daar heel aardig zouden zijn... kan inderdaad blijven, maar moet wachten tot de baas er is. hier staan 40 paarden, alles voor de springsport, veel rijlessen. een echte manege! Amira en Amiral kunnen buiten op een veld, ik kan bij de instructeurs slapen. maar die gaan pas om middernacht naar bed.
de volgende dag kan ik geeneens weg, de paarden staan achter een groot hek, dat blijkbaar 'snachts gesloten wordt. ook de stallen, waar ik mijn zadels heb, zijn achter slot en grendel. om 7 uur komt er iemand naar buiten. ik heb dan al het idee om een dag hier te blijven en wat spullen in Leba in te kopen.
Na een dag Leba weer verder, speciaal voor mij gaat de poort een uur eerder open. nu komt er een stuk strand, 20 km, met helemaal niets! het is prachtig, maar ja, geen water en gras voor de paarden onderweg. Amiral zet ik een vliegenmasker op, hij heeft vrij snel zonnebrand. na 40 km en een kleine tussenstop met water en gras kom ik in rowy aan, een paar mensen op het strand vertelden me dat daar boerderijen met koeien zouden zijn. dus absoluut niet, enorm toeristisch, ben bekaf en iedereen wil zijn kinderen aan de paarden laten zitten. iemand geeft me het adres van een stal 10 km verderop. op weg daar naar toe, bij debino, zie ik een aardig weiland en vraag bij de mensen of ik mijn paarden daar kan laten staan, en voor mij de tent. natuurlijk wordt ik weer uitgenodigd, kan in de camper slapen, douche is er ook. de mensen spreken goed engels, leslie heeft jarenlang toeristen rondgeleidt door heel europa. interessante gespekken.
de volgende ochtend regent het een beetje, ik wil een korte dag maken, 20 km of zo. in ieder geval via de rode route langs Ustka en daar naar boerderijen uitkijken. maar hier dan het ongeluk. de weg wordt steeds smaller, een pad langs een rivier in het bos. en dan een kleine metalen brug voor voetgangers, met een trappetje omhoog. Amira kan goed trappenlopen, maar er zijn hier ook twee rails, voor degenen die hun fiets naar boven willen duwen. ik haal de zadeltassen eraf, en probeer eerst amira alleen. maar het is heel glad, dat had ik niet verwacht, amira glijdt naar achteren en helaas.... met haar achterbenen op de rails.
terug voor de brug. ik bekijk haar wonden. aan haar voorbenen. schijnt mee te vallen. dan loop ik achter haar om en zie de eerste diepe wond. verschrikkelijk, het vlees hangt eruit. dan kijk ik naar het andere been, een nog ergere wond. ik voel me lichtelijk onpasselijk worden. twee vissers die net aan komen lopen, lopen met mij terug richting ustka. ze zeggen dat er 3 km verderop een dierenarts is. eerst loopt amira nog redelijk, dan begint ze steeds meer te hinken en dan wil ze helemaal niet meer. en houdt haar achterbeen omhoog. ik vraag de vissers de politie te bellen, amira kan blijkbaar niet verder. de politie komt na drie kwartier aangereden, gelukkig is het hier geen smal paadje meer. ze bellen een dierenarts. deze komt na weer drie kwartier. de dierenarts vraagt waar ik naartoe moet, als ik hem vertel dat ik geen vaste plek heb biedt hij zijn stallen aan. wel 10 km verderop, er moet dus een trailer komen. en de trailer is pas over 3 uur beschikbaar. de politie vertrekt weer, de dierenarts doet in de tussentijd ook iets anders en de vissers zijn allang weg. ik sta alleen met twee paarden in het bos, amira met hangend hoofd en omhooggetrokken been, amiral blij met de onverwachte pauze en tevreden rondgrazend. als het al schemert zie ik eindelijk koplampen van autos tussen de bomen door, een hele kolonne komt eraan. dan gaat alles heel snel. Amiras been wordt gespalkt, ze krijgt een verdovingsmiddel en wordt door een paar sterke mannen de trailer ingetild. men is bang dat ze tijdens het transport gaat liggen, gelukkig houdt ze de 10 km vol. Bij de stal aangekomen kan ze in een box, naast Amiral. Voor mij is er een plek naast de zadelkamer. een enorme opluchting.
de volgende dag laten we een xray maken, de uitslag is ok, niets gebroken. in feite stapt ze al weer aardig op 4 benen rond, ik krijg de hoop dat ik de reis na een pauze voort kan zetten.
en zo ben ik hier al drie dagen, mag hier een tijdje blijven. tot het weer redelijk met amira gaat. ik hoef alleen de medicijnen te betalen, de behandeling is gratis. als tegenprestatie moet ik een paar minimale klusjes doen. een betere plek had ik niet kunnen krijgen. dat is weer het geluk bij een ongeluk. Hoe het verder gaat met de reis weet ik nog niet, hangt alles van amira af. gisteren liep ze alleen op drie benen, vandaag staat ze in de box. en morgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten