16.9 sandau

we zijn al een paar dagen op weg, al drie keer drie dagen en een pauzedag gedaan. Amira loopt goed, hoewel dertig kilometer net teveel lijkt te zijn, na 25 kilometer begint ze stijf te lopen. afgelopen maand is er heel wat gebeurd, kan natuurlijk niet meer alles opschrijven. ben voor de blog en het dagboek nogal lui geweest, had gewoon geen zin achter de computer te zitten.

heb met de vriend uit munchen met veerboot en motor stockholm bezocht en het scheren landschap bekeken. Dit was voor mij de eerste keer zweden, prachtig land, veel water en heel proper. wel ongelooflijk duur en heel slecht weer.  het was eerst niet zeker of ik uberhaupt uit modla weg kon, amiras been raakte weer ontstoken en ze kreeg weer een antibioticakuur. dieter raakte al gedeprimeerd, dacht zijn hele vakantie in modla, ustka en slupsk door te moeten brengen. maar daardoor hadden we ook veel tijd voor goede gesprekken. na het zweden bezoek het paardentransport op 24.08 van modla naar wawelnice. hier kwamen veel dingen tegelijk, michel was al uit amsterdam aangekomen, dieter nog niet terug naar munchen, en zelf had ik geen idee hoe de paarden gestald zouden worden. Bovendien was amira nog steeds niet goed, hoe dat verder zou gaan was niet duidelijk.

de volgende dag hebben dieter en ik, na een overnachting in wawelnice bij andre, en voor mijn doen veel wijn, michel in szczecin afgehaald. hij was daar een nacht in het boedhistische centrum ondergebracht. daarna gelijk afscheid van dieter, die weer voor zijn werk terug moest. in wawelnice heb ik genoten, de paarden hadden het blijkbaar ook naar hun zin. michel vond het wat minder, wilde gelijk door. ik denk dat ik, als ik alleen was geweest, was blijven hangen, maar ook niet goed, de winter komt eraan, dan had ik gelijk tot het voorjaar moeten blijven. in de omgeving heb ik ook weer de eerste ritten met amira gemaakt, een hele opluchting. draven gaat niet, ze hinkt behoorlijk maar in stap rechtuit merk je bijna niets. goed genoeg om te kunnen vertrekken. we gaan op 7.9.

het is heerlijk weer op pad te zijn. alles is ook veel makkelijker met zijn tweeen. alweer hebben we goede onderkomens, deels ook bij mensen die michel van zijn eerste rit naat sint petersburg kent. ook prettig weer nederlands te spreken, dankzij michel leer ik mijn eigen moedertaal. eerst langs de oder naar het zuiden naar bad freienwalde, en daar ondergebracht bij fritz, een pruisische majoor ad. ergens tussendoor in een boedhistisch centrum in een enorm landhuis (sommerswalde)  met de paarden op het gazon, daarna op een arabieren gestuet bij suzanne, even een klein bezoek aan berlijn (met de auto). bij  matthias op een enorme reiterhof in staffelde bij kremmen. de indrukken zijn niet bij te houden. de laaste dagen rijden we door prachtige vlakke waterlandschappen over plattenwegen, er wordt ons verteld dat de hollanders hier bij de drooglegging en dijkenbouw hebben geholpen. en hoe alles veranderd is sinds de val van de muur, maar ook niet alles ten goede blijkbaar. brandenburg is veel eenzamer als het laatste stuk polen, er zijn nauwelijks winkels, geen internet. de boel schijnt leeg te lopen, geen werk, de jeugd vetrekt.

ik vraag me af hoe het zal zijn als we in nederland aankomen, over vier weken is het waarschijnlijk zover. heb er al jaren niet meer gewoond.... het geeft me nu al een vreemd gevoel, alsof er een fase in het leven wordt afgesloten. maar misschien ook niet. met michel wil ik over twee jaar te paard naar kyrgystan, dus de reis gaat door....

12.8 modla

Ja, ik ben nog steeds in modla. Bijna drie weken sinds het ongeluk. Met Amira gaat het beter, in het begin ging ze echt snel vooruit, maar de laatste dagen ziet het er weer wat slechter uit en loopt ze moeilijker. Vorige week viel er een stuk korst af, waarop ik de opdracht kreeg alle korsten eraf te soppen, ook waar het er eigenlijk goed uitzag. Boenen tot het bloed eruit komt was de opdracht. Verschrikkelijk, maar braaf gedaan. daarna zag de wond er weer vreselijk uit, leek asof er in die 2 weken helemaal niets aan huid bijgegroeid was. een grote vleeswond. en sindsdien hinkt ze toch weer meer. De wond gaat nu aan de zijkant goed dicht, maar achter is een open rond stuk, zo groot als een euro, waar ook een beetje pus uitkomt. Ik heb Michael nog een paar keer laten controlleren, bang, dat er toch een ontsteking in zit. maar het is blijkbaar oppervlakkig.
En vandaag lijkt het of ze beter loopt. ze is in ieder geval erg monter, gallopeert ook graag op drie benen heen en weer. Helaas eet ze niet veel en is wat afgevallen. Amiral daarentegen bloeit en groeit. Af en toe gooi ik het zadel erop, en merk dan dat ik de singel steeds een gaatje losser moet doen.  Achter het huis is een klein parcours, heb Amiral nu geleerd een L achteruit te lopen, zijwaarts langs een balk te gaan, om de as te draaien en sliding stops te maken, niet zo goed voor het gazon natuurlijk. Een paar cavalleti neemt hij nu ook mee, zonder alles om te gooien. Ik heb hem een paar keer naar het strand meegenomen. prachtig, iedere keer weer anders. De laatste keer woei het zo hard, dat de golven bijna tot de duinrand kwamen. Amiral durft nu ook met zijn voorbenen in het water, zelfs als er een golf aankomt. weet niet of amira dat zou doen. De keer daarvoor onweer boven het water, fantastisch om de bliksem zo in te zien slaan, in de verte.
Een keer spraken mensen me in het pools aan, net toen ik van het strand afkwam. ik verstond niks, maar had het idee dat ze zeiden dat het strand voor paarden verboden is,  zoiets zouden ze beslist in duitsland zeggen, en was al in een iets mindere stemming.  toen ik vroeg of ze engels spraken, zei de vrouw: we wanted to say you and your horse look beautiful! Ja zo kun je je vergissen.
iedere dag begint met de paarden te voeren, dan de paarden op de wei, amiras wond schoonmaken, dan ook deze twee op de wei, hooi in de ruiven, stro in de boxen. de kippen naar buiten laten, water bijtanken. de tomaten en de konijnen water geven, af en toe wat in de groentetuin doen. Michael wil het hele springparcours opgeschilderd hebben, dus daarna schilder ik poortjes en balken. savonds dan weer de paarden in de stal en voeren, en de kippen opsluiten. verder is er niet al teveel te doen, modla is erg klein. ben een paar keer naar ustka gefietst, aardig vissersdorpje. men zegt dat het in de winter uitgestorven is, maar nu is het ongelooflijk druk. strandpromenades, beachlife.
Morgen komt een vriend uit Muenchen, op de motor. Eigenlijk wilde hij woensdag al komen, maar dat was allemaal iets te snel, de motor was nog niet in mekaar gezet, en amira nog niet in een staat dat ik een paar dagen weg zou kunnen. Idee is om met de veerboot naar zweden te gaan en stockholm te bezoeken. maar of ik echt weg kan hangt nog steeds van amira af, ik wil zeker zijn dat er geen ontsteking is.  dus afwachten, morgen gaat nog niet. maar het zou geweldig zijn, een paar dagen een andere wereld. even eruit. ik verheug me er zeer op en hoop dat het kan.
Dan de 23ste transport met de trailer naar een plaatsje achter Szczecin aan de duitse grens. Ik kan in het centrum van Szczecin bij vrienden overnachten, de paarden hebben een plek net buiten de stad, misschien kan ik ook daar blijven, moet er in ieder geval overdag zijn.  en dan komt michel uit nederland. een longrider, die vorig jaar met zijn paard van amsterdam  naar sint petersburg is gereden. toen ik hem vroeg of hij een stuk op Jessicas paard mee wilde rijden reageerde hij gelijk heel enthousiast, dit was nog wel voor het ongeluk natuurlijk. maar we gaan het proberen, als amira kan. we hebben nog de tijd, maar als het echt niet gaat moeten we met een trailer terug....

26.7 Modla

eerst langs het strand, een hele makkelijke en mooie weg. het regent niet, en voor het eerst de baltische zee gezien! het is enorm druk, schrik van het strandtoerisme. is weer iets heel anders.... zo wordt het waarschijnlijk ook moeilijk een onderkomen te vinden, geen boer in de buurt. daarna puur natuur, nauwelijks iemand onderweg. tegen de middag kom ik langs een grote stal bij Bialogora. vraag gelijk naar een plek, en krijg drie boxen toegewezen, een voor mij en twee voor de paarden. op de camping ernaast kan ik douchen. 's avonds wordt ik uitgenodigd bij een kampvuur te zitten, met een groep mensen die allemaal iets met paarden te maken hebben en al jaren hier samen op vakantie gaan. het wordt voor mijn doen best wel laat, wil eigenlijk de volgende dag vroeg verder.
 Van Bialogora naar Nowecin, weer een fantastisch mooie route. de paarden doen het goed, afwisselend rij ik op Amira, dan op Amiral. Amira loopt ook goed achter, had ik  niet helemaal van haar verwacht. maar als ik zelf loop, wil zij naast me lopen en dringt Amiral naar achteren.  Vlak voor het sarbsko meer wil ik een stuk afsnijden, niet over de gemarkeerde rode route, maar een pad volgen dat wel op mijn kaart staat. Het pad wordt steeds kleiner en smaller, uiteindelijk wordt het ook behoorlijk sompig, ik draai om. behoorlijk wat kilometers verloren. dan via de gemarkeerde rode route. ik kom langs een paardenstal met grote velden, maar denk nog wel een paar kilometers te kunnen doen, dus ga ik door. langs een grote weg met veel autos, niet geweldig. dan kom ik bij een andere paardenstal, vraag om plek, maar ze hebben niets en zeggen dat ik nog 7 kilometer door naar Bialogora moet. Uiteindelijk kom ik daar dan aan, meer dan 50 km gedaan, doodop. vraag bij de eerste stal, een paar wandeltoeristen onderweg hadden me verteld, dat de mensen daar heel aardig zouden zijn...  kan inderdaad blijven, maar moet wachten tot de baas er is. hier staan 40 paarden, alles voor de springsport, veel rijlessen. een echte manege! Amira en Amiral kunnen buiten op een veld, ik kan bij de instructeurs slapen. maar die gaan pas om middernacht naar bed.
de volgende dag kan ik geeneens weg, de paarden staan achter een groot hek, dat blijkbaar 'snachts gesloten wordt. ook de stallen, waar ik mijn zadels heb, zijn achter slot en grendel. om 7 uur komt er iemand naar buiten. ik heb dan al het idee om een dag hier te blijven en wat spullen in Leba in te kopen.
Na een dag Leba weer verder, speciaal voor mij gaat de poort een uur eerder open. nu komt er een stuk strand, 20 km, met helemaal niets! het is prachtig, maar ja, geen water en gras voor de paarden onderweg. Amiral zet ik een vliegenmasker op, hij heeft vrij snel zonnebrand. na  40 km en een kleine tussenstop met water en gras kom ik in rowy aan, een paar mensen op het strand vertelden me dat daar boerderijen met koeien zouden zijn. dus absoluut niet, enorm toeristisch, ben bekaf en iedereen wil zijn kinderen aan de paarden laten zitten. iemand geeft me het adres van een stal 10 km verderop. op weg daar naar toe, bij debino, zie ik een aardig weiland en vraag bij de mensen of ik mijn paarden daar kan laten staan, en voor mij de tent. natuurlijk wordt ik weer uitgenodigd, kan in de camper slapen, douche is er ook. de mensen spreken goed engels, leslie heeft jarenlang toeristen rondgeleidt door heel europa. interessante gespekken.
de volgende ochtend regent het een beetje, ik wil een korte dag maken, 20 km of zo. in ieder geval via de rode route langs Ustka en daar naar boerderijen uitkijken. maar hier dan het ongeluk. de weg wordt steeds smaller, een pad langs een rivier in het bos. en dan een kleine metalen brug voor voetgangers, met een trappetje omhoog. Amira kan goed trappenlopen, maar er zijn hier ook twee rails, voor degenen die hun fiets naar boven willen duwen. ik haal de zadeltassen eraf, en probeer eerst amira alleen. maar het is heel glad, dat had ik niet verwacht, amira glijdt naar achteren en helaas.... met haar achterbenen op de rails.
terug voor de brug. ik bekijk haar wonden. aan haar voorbenen. schijnt mee te vallen. dan loop ik achter haar om en zie de eerste diepe wond. verschrikkelijk, het vlees hangt eruit. dan kijk ik naar het andere been, een nog ergere wond. ik voel me lichtelijk onpasselijk worden. twee vissers die net aan komen lopen, lopen met mij terug richting ustka. ze zeggen dat er 3 km verderop een dierenarts is. eerst loopt amira nog redelijk, dan begint ze steeds meer te hinken en dan wil ze helemaal niet meer. en houdt haar achterbeen omhoog. ik vraag de vissers de politie te bellen, amira kan blijkbaar niet verder. de politie komt na drie kwartier aangereden, gelukkig is het hier geen smal paadje meer. ze bellen een dierenarts. deze komt na weer drie kwartier. de dierenarts vraagt waar ik naartoe moet, als ik hem vertel dat ik geen vaste plek heb biedt hij zijn stallen aan. wel 10 km verderop, er moet dus een trailer komen. en de trailer is pas over 3 uur beschikbaar. de politie vertrekt weer, de dierenarts doet in de tussentijd ook iets anders en de vissers zijn allang weg. ik sta alleen met twee paarden in het bos, amira met hangend hoofd en omhooggetrokken been, amiral blij met de onverwachte pauze en tevreden rondgrazend. als het al schemert zie ik eindelijk koplampen van autos tussen de bomen door, een hele kolonne komt eraan. dan gaat alles heel snel. Amiras been wordt gespalkt, ze krijgt een verdovingsmiddel en wordt door een paar sterke mannen de trailer ingetild. men is bang dat ze tijdens het transport gaat liggen, gelukkig houdt ze de 10 km vol. Bij de stal aangekomen kan ze in een box, naast Amiral. Voor mij is er een plek naast de zadelkamer. een enorme opluchting.
de volgende dag laten we een xray maken, de uitslag is ok, niets gebroken. in feite stapt ze al weer aardig op 4 benen rond, ik krijg de hoop dat ik de reis na een pauze voort kan zetten.
en zo ben ik hier al drie dagen, mag hier een tijdje blijven. tot het weer redelijk met amira gaat. ik hoef alleen de medicijnen te betalen, de behandeling is gratis. als tegenprestatie moet ik een paar minimale klusjes doen. een betere plek had ik niet kunnen krijgen. dat is weer het geluk bij een ongeluk. Hoe het verder gaat met de reis weet ik nog niet, hangt alles van amira af. gisteren liep ze alleen op drie benen, vandaag staat ze in de box. en morgen?

18.07 starzyno

Jess heeft besloten met yok terug naar zwitserland te gaan. ze heeft er geen zin meer in. heimwee. bovendien heeft ze een ongeluk met amiral, hij gooit zijn kop omhoog, tegen jess kaak, die ze een paar jaar geleden al gebroken had.
ze kan niet meer eten, de kaak moet eerst rechtgezet worden. ook hier hebben we hulp van veel mensen gehad, maar zoals gezegd, voor jess is dat net de druppel. Voor mij is het alleen reizen een idee dat al in de eerste weken van deze reis opkwam. Het is nog altijd een zoektocht, en ik heb nog niets gevonden... dus voor mij is het ok als ze terug gaat, is ook niets met iemand te reizen die er geen plezier meer in heeft...
we gaan iets sneller naar gdansk, we laten ons met een trailer 160 km naar thomas zijn plek karren. Thomas is de strasser Hufpfleger, degene naar wie we onze nieuwe boots en reparatiemateriaal hebben laten opsturen.
starzyno is een hoefkliniek, thomas heeft hier meer dan 50 paarden staan. veel zware gevallen, die door de animal rescue worden gebracht. een paar paarden schijnen mij nooit meer op de been te komen. en de plek is overvol.
gelukkig is hier ook plek voor amira en amiral. handig, hebben dringend tijd nodig om spullen te wassen, te repareren, en de paarden moeten ook bijkomen. doordat de hoofboots kapot waren, zijn de hoeven enorm afgesleten. is goed als er weer wat aan kan groeien.
Als we aankomen, komt er net een andere paardentransport aanrijden, een grote truck met tien paarden. er worden twee paarden en een ezel uitgeladen. er is plek vrij, we mogen tot szczecin gratis mee als we snel beslissen. maar iets in mij wil niet, vind het jammer polen zo snel te verlaten. ik heb geen heimwee....
vanuit Starzyno ben ik nog met Jess mee terug naar Gdansk gegaan, vanwaar uit ze een lift naar duitsland heeft gevonden. Bij Pawel hebben we een overnachtingsadres via couchsurfing. overdag met jess de stad bekeken. maar ik voel me erg vreemd, drie maanden lang ben je 24 uur per dag samen, met alle ups en downs, en opeens ga je alleen verder... en eenvoudiger gaat het niet worden, hoewel de paarden nu goed getraind zijn... de kust schijnt erg druk te zijn, ben bang voor autos, zo met twee paarden. 'avonds gaat jess vroeg naar bed, ik ga met pawel de stad in, er is een straattheater festival.
Jess vetrekt 's ochtend om 6:00, afscheid is snel, ik ga weer naar bed. ik wil later nog inkopen in gdansk en dan met trein en bus terug naar starzyno. ontbijt samen met pawel. pawel heeft een franse bulldog, een lief beestje, maar het luistert absoluut niet. dan komt het aanlopen met mijn telefoon, volledig stukgekauwd! Voel een lichte depressie opkomen, ook al na het afscheid ´s ochtends en de onzekerheid over de komende dagen, mijn enige communicatiemiddel is nou ook nog weg! samen met pawel lopen we een paar tweedehands telefoonwinkels af, uiteindelijk heb ik een aardige smartphone voor weinig geld. pffff!
Ben nu vier dagen in Starzyno, de hoofboots heb ik half half kunnen repareren. er missen nog een paar onderdelen en bij de reparatie is er ook wat stuk gegaan. de optie is of nu weer te bestellen en een week te wachten, of boots van thomas te lenen en door naar het volgende adres te gaan, de onderdelen en de reserveboots daarheen te laten sturen en de geleende boots weer terug  naar thomas te sturen. het wordt de laatste optie. ik pak alles in om de volgende dag vroeg te kunnen vertrekken. hoop dat het morgen niet regent.

07.07 czerniki bij de Wolfsschanze

De dagen gaan steeds sneller, houd niet meer alles bij. we vinden iedere dag weer een onderkomen, ontmoeten iedere dag weer andere ongelooflijk aardige mensen. de laatste dagen zijn we door een gebied met veehouderij getrokken, dit maakt het erg simpel een onderkomen te vinden. voor de paarden wordt bijna vanzelfsprekend een plek op de koeieweide aangeboden, een keer zelfs met de koeien er nog in. ben toch wel trots op onze paarden, dat ze zo kalm blijven. thuis maak je je zelfs al zorgen als de wei met prikkeldraad en zonder stroom omheind is, hier staan ze gewoon achter een simpel draadje. we komen erg dicht bij de russische grens, 500 m verderop. dit spreekt ons enorm tot de verbeelding, natuurlijk ook nog met alle bunkers en oude wegversperringen die hier te zien zijn. van de grens zelf  is verder niets te zien, alleen ergens een bord in het veld, maar we durven niet dichterbij te komen, bang dat we onbedoeld de grens oversteken. de kaart van mijn gps toont een aantal verlaten spoorwegen, alles gaat richting koenigsberg. de spoorweg is overwoekerd met gras, het spoor zelf ligt er nog in, de taluds zijn enorm uitgebouwd.
na twee dagen grasvelden en meren komen we in akkerbouwgebieden, grote korenvelden. het gebied is een stuk armoediger als bij augustow, we zien ook verlaten boerderijen en een oud vervallen landhuis. men vertelt dat hier ooit een duitse familie heeft gewoond, na de oorlog vertrokken. hele slechte straten voor de auto, voor ons natuurlijk absoluut ok en ook geen verkeer.
het is hier weer moeilijker iets voor de paarden te vinden, men helpt ons graag, maar er is weinig plek. bij een huis met drie generaties vrouwen en geen hond (!) kunnen de paarden aan het touw naast het huis. daria studeert in gdansk, spreekt goed engels. de volgende dag zien we dat de paarden onder de bulten zitten, enorm veel muggen hier. amira valt staand in slaap en is die dag niet vooruit te branden. als we door het bos lopen over wat ons al een oude militaire weg lijkt, met bunkers links en rechts, komen we opeens bij een verlaten treinstation, op het bord staat de naam Mamerki. dit zegt ons niet veel, maar we vermoeden weer iets met de tweede wereldoorlog.
dan komen we in Surwile, ook hier geen velden, maar de paarden kunnen in de tuin. joanna woont in brussel, en is bij haar ouders op vakantie. ze spreekt frans, jessica leeft helemaal op. en ze is vegetarisch, deelt ook ons idee over het consumentisme in deze wereld.
we horen dat het hoofdkwartier van hitler hier in de buurt was, 20 km verderop. we willen er perse heen, maar het ligt niet op de route, volgens de kaart moeten we dan veel kilometers asfalt gaan. ik ben hier niet echt blij mee. we willen proberen er met de bus heen te komen of een fiets te lenen. bussen gaan er niet, er is maar 1 fiets. we gaan dan toch maar met de paarden, de volgende dag.  de weg erheen is vermoeiend, regen, eerst een stuk over de oude spoorbaan, dan door het bos met natuurlijk weer zwemen horzels. een van Jessicas hoefschoenen is kapot gegaan, dit is al de derde renegade. opeens springt amira ook de lucht in, kan haar nauwelijks kalmeren. ook bij haar een hoefschoen kapot, bungelt los aan haar been. zie dan dat de tweede ook al bijna stuk is. die dag gaat er nog een hoefschoen kapot, lijkt wel materiaalmoeheid. zonder hoefschoenen kunnen we niet verder. we hebben de duurste schoenen die er zijn gekocht, met het idee dat ze 6 maanden moeten uithouden. bij ongeveer dertig kilometer per dag moet je iets doen om de hoeven te beschermen, de slijtage is te groot. dit is zeker geen goede reclame voor de producent van renegades.
ik neem contact op met een strasser hufpfleger, die bij gdansk in de buurt is. we willen bij hem easyboots bestellen, tot die tijd knopen we de resten van de renegades aan mekaar.
dan komen we langs een bord, Wolfsschanze, hitlera.... 1 km! de naam wolfsschanze komt me bekend voor. dit is waar hitler jarenlang gewoond heeft! we bezoeken het centrum, de paarden mogen op het terrein aan een boom. hier is ook de aanslag door von stauffenberg gepleegd. de bunkers zijn gigantisch groot, ik lees hier ook, dat vanuit Marmeki (Mauerwald) het offensief op Rusland werd gestart. wist niet dat dit alles in polen was, maar ja, was toen natuurlijk nog Pruissen. Het is overweldigend. daarna willen we niet al te ver meer lopen, in het eertsvolgende dorp czerniki, vragen we een onderkomen, worden eerst doorverwezen naar iets agrotouristisch en  worden dan toch weer hartelijk onthaald. en vandaag zitten we hier nog, zijn eigenlijk doodop, hebben de laatste week veel kilometers gemaakt. de paarden staan aan het touw in hoog gras. het regent pijpestelen. we willen in augustus twee weken vakantie, jessicas vriend komt langs. ook een vriend van mij komt langs, dus we zouden het liefst de paarden ergens laten staan en even iets anders willen doen. bijvoorbeeld naar ruegen en op het strand hangen.... ik grap tegen jessica, dat het voor mij al vakantie zou zijn als ik gewoon ergens in een huis kan zitten en koffie kan zetten en kan douchen wanneer ik wil. in plaats van de hele tijd buiten te zijn en kilometers te lopen bij weer en wind.

1.07 boven Raczki

Het gaat weer goed met me, ook met amira lijkt het goed te gaan. Het plan naat Litauen te gaan hebben we opgegeven, vanwege de transportproblemen, we proberen nu onder Kaliningrad langs naar Gdansk te rijden. Het blijkt hier ook moeilijk over de Bierbsza en het Kanal Augustowski te komen, over een lange afstand zijn hier geen bruggen. als we richting zuidwest rijden blijven we in het moeras steken. prachtige grasveden en natuur. men bezweert ons dat het mogelijk is door het moeras heen te rijden tot de volgende brug. hoewel er geen pad is. we durven dit met onze paarden niet aan en draaien om, achtervolgd door een zwerm horzels. de volgende dag proberen we het richting augustow, pakken de eerste brug over het kanaal en blijven daar bij een boerderij hangen. 'savonds voor het eerst sinds lange tijd naar een restaurant, ik heb weer honger! Vis op het menu, uit het Kanal Augustowski. Ondertussen hebben we geen kaart meer, we volgen een groene route in de hoop dat deze voldoende gemarkeerd is. We rijden langs de Rospuda, blijkt het oude pruissische front te zijn, veel oude bunkers en resten uit de tweede wereldoorlog. Misschien is het een optie daarna de E11 naar het westen te volgen.
We hebben nog even een nieuw idee, met de veerpont in Gdansk naar Hel te gaan, en over dit schiereiland te rijden. Frans, een van de nieuwe vrienden van het huis in Jurowlany, vraagt voor ons na, maar er zijn zelfs geen honden op de boot toegestaan. Plan B?

26.06 Jurowlany

De zadelpads schijnen te helpen, maar durf nog niet al teveel op amira te zitten, ben bang bij iedere beweging toch weer zadeldruk te veroorzaken. dus de meeste tijd loop ik. maar het ziet er goed uit.
In Janow Podlaska bij een dierarts een onderkomen gevonden, amira en amiral staan tussen de patienten in de paardenkliniek. de operatiezaal ziet er nogal eng uit, bloedspatten op de grond.... Janow is bekend vanwege een arabergestuet, we gaan een kijkje nemen en kunnen met een rondleiding meelopen. beroemde hengsten hier, er is een aparte zaal voor het dekken van de merries, erg edel allemaal.
De dierenarts helpt ons een transport te vinden, zodat we de tijd, die we in Ges "verloren" hebben weer kunnen inlopen. We rijden met een trailer 150 km tot bij Byalistok, en laten ons bij een benzinepomp eruitzetten. Na een paar kilometer door het bos zien we een bord, een hyppotherapie centrum, met de aanduiding dat hier engels gesproken wordt. Hier wonen Tom en Yolante, hun dochter geeft de therapie-uren in samenwerking met het hospitaal in Byalistok. We willen eerst alleen een korte break maken, maar blijven hangen.... Tom is Amerikaan, Yolante pools met een interessant amerikaans accent. Ze hebben 20 paarden staan, grote velden, prachtig in het bos gelegen. 'savonds wordt gegrild, ook voor ons vegetariers eten in overvloed.
De volgende dag over een breed zandpad verder, deze weg is blijkbaar door Napoleon aangelegd, om zijn troepen naar Rusland te krijgen. Op het pad zien we grote hoefafdrukken, maar er zijn hier zeker geen boerderijen met koeien in de buurt. Later horen we, dat hier een kudde bizons vrij rondloopt, 70 stuks.
'savonds overnachten we bij een familie, we spreken eerst een oude man aan, waarbij we nog denken dat hij hier alleen woont, uiteindelijk blijkt hier een familie met 11 nu volwassen kinderen gewoond te hebben, waarvan een deel 'savonds met de kleinkinderen komt. de volgende dag is een of andere kerkelijke feestdag, ze komen nu al samen om 'sochtends gezamelijk naar de mis te kunnen.  In een overvol huis wordt plek voor ons gemaakt, de koeien worden in een ander weitje gezet zodat onze paarden het beste gras hebben.
De volgende dag, bij Krinky aangekomen. Er blijkt toch nog een winkel open te zijn. We kopen in, maar ik merk al dat ik geen honger heb, slechte maag. Als we een korte stop maken worden we door de grenspoilitie gecontrolleerd. we vrezen al ongemerkt de grens naar Belarus over te zijn gegaan, maar het blijkt dat hier sowieso veel gecontrolleerd wordt.
er zijn hier erg veel horzels, daarom vragen we bij een huis met een aantal stallen en schuren of we de paarden hier tijdens de middagpauze mogen onderbrengen. Zodat ze horzelvrij binnen kunnen staan en een beetje rust hebben.
We worden binnen uitgenodigd, mogen douchen en een middagdutje doen. maar ik ben ondertussen zo ziek, dat ik liever gelijk maar blijf liggen. er komen nog een paar mensen langs die ons uitnodigen naar hun huis te komen. Is een soort weekendhuisje, knus en primitief en afgelegen. Maar ik kom voor die dag het bed niet meer uit.
Hoewel we de volgende dag vroeg opstaan merk ik al gauw dat niets meer gaat. maagkrampen, heel slecht geslapen, het huilen staat me nader als het lachen. we besluiten naar het weekendhuis 2 kilometer verderop te gaan, onze gastheer brengt onze bagage en wij rijden er onze paarden ongezadeld heen. De groep mensen daar zijn ook alleen maar voor een lang weekend daar,  ze hebben een cursus weven georganiseerd, er staat nog een oud weefgetouw en een oude vrouw is bereid les te geven. Om de hoek staat een zweethut, men zegt dat het hier een krachtplaats is. Een aantal van hun is vegetarisch, geweldig eten, maar niet voor mij helaas. Blijf hier twee dagen in bed liggen. Maar fantastische plek, kan niet beter verzorgd worden....
Ondertussen hebben we nog steeds het probleem met de horzels en willen daarom zeker niet door de Pusta bij Augustow rijden. we proberen nog een transport te regelen, maar dit blijkt erg duur te zijn.