Johann weet een kulbaka voor een klein paard, volgens hem goed voor amira. Met een vriend van jan, ziggy, die ook iets met de poolse ruiterbond te maken heeft, wat weet ik niet precies, gaan we op zoek naar zadels in verschillende shops in Lublin. Een zadel nemen we om te testen mee. Dan nog twee uur tijd om Lublin te bekijken. Oude stadskern en een kasteel, paleis. Veel terassen buiten. Ondertussen bel ik met Johann heen en weer, hoe krijg ik zijn kulbaka naar barceliewice? Uiteindelijk brengt hij hem zelf langs, ongelooflijk, rijdt daar even 400 km voor, over poolse wegen! Helaase blijkt zijn zadel niet te passen en het testzadel ook niet. Ik moet dus mijn zadelpolsters uit oostenrijk laten opsturen.
Ondertussen wordt Yok geschoren, een beetje te kort. En nu slaat het weer net om, hij loopt de hele tijd te bibberen. Pech.
De volgende dag door naar Kascimierz, een hele mooie oude stad direct aan de Wisla. Jan heeft ons hier een onderkomen bezorgd, we kunnen in een prachtige kamer, de paarden buiten op het veld. Maar yok mag helaas niet op de kamer, we slapen dus weer in het hooi, wat we sowieso al liever doen. Amira’s rug is nu nog meer onstsoken, hoewel ik alleen nog te voet ga. Ik ben radeloos. We besluiten antibiotica te geven en nog ee middel tegen ontstekingen. Ik denk erover hier te blijven totdat amira beter is. Jess wil niet wachten en door naar Litauen. Ze stelt voor dat we amiras bepakking op Amiral laden, zodat amira alleen nog aar het zadel te dragen heeft. Ik vind het niet ideaal, maar het is ook jammer als we nu uit mekaar gaan, ik zou haar waarschijnlijk niet meer kunnen inhalen. Dus ik zeg dat ik het een dag probeer. Hoewel deze plek natuurlijk goed zou zijn om te blijven. Aan het eind van de dag komen we na een paar omwegen, en veel horzels, in piotrowice aan. We vragen een groepje mensen naar een mogelijk onderkomen. Een man vertelt ons dat hij zelf twee paarden heeft en neemt ons mee. Alweer worden we in de watten gelegd, paarden staan buiten op een veldje, en wij worden door de familie met eten volgepropt, krijgen handoeken om ons te wassen…. Poolse mensen zijn echt heel gastvrij. Met amira gaat het niet slechter, maar haar rug is nog steeds dik.
De volgende dag lopen we langs de grote weg, we zijn bang voor alle horzels in het bos. Maar asfalt is ook niet alles, na 24 km zijn we al KO. bij een winkel in een dorpje kopen we een paar calorie-rijke spullen in, in de hoop weer op de been te komen. Een oudere hippie spreekt ons en nodigt ons bij hem thuis uit. Zijn huis blijkt echter kilometers verder te zijn, op weg erheen komen we langs een meer en worden door duizend muggen aangevallen. Onze hippie blijkt niet heel erg duidelijk in zijn plan te zijn, we kunnen de paardn niet bij hem neerzetten, maar bij een vriend die pas 3 uur later zal komen, en die in een commune op een boerderij woont. Jess heeft er genoeg van, ze wil niet tussen rokende en drinkende hippiies zitten. Ik eigenlijk ook niet, dus we draaien om en vinden een ander onderkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten